COVERVERHAAL 8 MAGAZINE UNIVERSITEIT ANTWERPEN 42.2022 Plaats van afspraak is het atelier van Paul Van Hoeydonck in Wijnegem, een inspirerende plek vol beeldhouwwerk, tekeningen en assemblagekunst uit zijn zestigjarige carrière, met de kosmos als prominente inspiratiebron. Bij het binnenkomen zit de inmiddels 97-jarige kunstenaar meditatief te schetsen achter zijn tekentafel. Ondanks zijn hoge leeftijd werkt Van Hoeydonck nog acht à tien uur per dag en heeft hij nog niets aan passie en gedrevenheid ingeboet. Hij wordt hartelijk begroet door Anne-Mie Van Kerckhoven, collega-kunstenaar en duidelijk fan van Van Hoeydoncks werk. “Wist u dat ik ook van jongs af een fascinatie voor de ruimte en raketten had?” breekt Van Kerckhoven vrolijk het ijs. “Ik wilde eigenlijk altijd astronaute worden. Met mijn vader zag ik uw werk op 8-jarige leeftijd en ik was erg gefascineerd. Dat was trouwens lang voordat u uw kunstwerk op de maan had.” Wat weinigen weten, is dat Van Hoeydonck de maker is van het eerste én enige kunstwerk ooit op de maan: zijn Fallen Astronaut. Het beeldje werd in 1971 door David Scott op de maan geplaatst, bij een plaat ter na- gedachtenis aan de veertien toen bekende overleden ruimtevaarders. Eredoctoraat naar de maan Beide kunstenaars zijn erg blij met het ere- doctoraat dat hen te beurt valt. “Het doet me veel plezier”, gaat Van Hoeydonck van start. “Ik had al een eredoctoraat van de Universiteit Luik, maar ik voel me een Antwerpenaar en hou echt van deze stad. Hier liggen mijn wortels. Ik heb Antwerpen nodig in mijn leven.” “Ik vind deze erkenning ook echt fantastisch”, stemt Van Kerckhoven in. “Ik heb niets dan goede herinneringen aan de Universiteit Antwerpen. “In de jaren 1970 werkte ik er voor de allereerste keer op een computer. Een goede vriend van me, Luc Steels, hoogleraar informatica en een van de pioniers van de artificiële intelligentie, verdedigde toen zijn doctoraatsthesis over computersimulaties van vertaalmachines. Hij had me gevraagd om voor een animatie tekeningen te maken bij zijn verdediging, om het allemaal wat aanschouwelijker te maken.” “Luc was naast zijn universitaire werk ook actief in de kunsten, en richtte begin jaren 1970 het KK-centrum op, net als het theatercollectief Dr. Buttocks Players Pool, dat zich toelegde op performancekunst. Hij was ook lid van het avant-garde- muziekensemble MishalleGeladi-Steels, dat elektronische en computermuziek verkende, in combinatie met performancekunst. Op zijn verdediging speelde hij zijn eigen muziek, waaronder zijn toen gloednieuwe plaatje Walking on the moon. We hebben dus heel wat gemeen hè, Paul? Ik spendeerde veel tijd in Lucs KK-centrum. Mijn vorming als artiest is onder meer dáár gebeurd.” Kronkelwegen Nochtans was de weg naar het kunstenaarschap voor geen van beiden rechtlijnig. Van Hoeydonck ging immers aan het begin van zijn professionele loopbaan aan de slag als dispatcher voor Esso in de Antwerpse haven. In zijn vrije tijd studeerde hij kunstgeschiedenis. In die periode maakte hij ook naam met zijn kunst. “Zonder de juiste scholing aan het begin heb ik langzaam geleerd om kunstenaar te worden. Toen ik mijn job aan de haven verloor, ben ik meteen naar Amerika vertrokken. Vanaf toen ging het hard.” Ook Van Kerckhoven volgde een veeleer atypisch parcours. “Ik overwoog om aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten schilderen te volgen, waar Rik Slabbinck toen docent figuurschilderen was, maar ik had geen zin in vier jaar bloemen in vazen schilderen. Ik Hoe complexer de maatschappij wordt, des te belangrijker wordt kunst. Ze confronteert ons met de essentie van het mens-zijn. Anne-Mie Van Kerckhoven
RkJQdWJsaXNoZXIy MTg3Nzk=