MUA27

COVERVERHAAL MAGAZINE UNIVERSITEIT ANTWERPEN 27.2018 11 huidige uitstoothoeveelheid nog maar vijftien jaar over. We moeten beslist en snel naar een zerocarbon energiesysteem, met windenergie, zon, hydro-elektrische, geother- mische en andere technologie. Analisten weten dat het kan. Is het te laat om Parijs nog te halen? We zijn basically out of time . Je zou verwach- ten dat onze regeringen, thuisgekomen uit Parijs in december 2015, hun actieplannen zouden hebben geschreven, de implicaties ervan opgeteld, en elkaar regelmatig zouden ontmoeten om te zeggen hoever ze staan en waar en wat ze eventueel moeten versnel- len. Dat Europa als geheel een energieplan heeft. Dat de grootste regio’s – de VS, Europa, Rusland, China, India, Afrika – regelmatig brainstormsessies houden met topingeni- eurs over de stand van zaken. Welnu, daar gebeurt allemaal niets van! De VS zit in een opmerkelijke periode van politiek falen, zonder analyse, zonder visie. Europa, dat volgens mij retorisch, emotioneel de leider is van deze inspanning, heeft geen plan voor Europa. Zelfs Duitsland heeft geen plan voor Duitsland. Omdat belangen van de steenkoolregio’s met die van andere con- flicteren, omdat Beieren graag windenergie wil, maar de Länder tussen de Noordzee en Beieren geen transmissielijnen willen… It ’s such a mess ... Het laatste van de zeventien SDGs is globaal partnerschap en multilateralisme nieuw leven inblazen. Dat lijkt een naïef idee. Hoe kunnen we dat toch realiseren? De sleutel is dat er belangrijke redenen zijn waarom we moéten slagen. Dit is geen spel, geen leuke wensenlijst. De wereld duur- zaam ontwikkelen en het klimaatakkoord van Parijs halen, gaat over ons overleven. Over het welzijn van onze kinderen, over de toekomst van onze planeet. Dat maakt het daarom niet makkelijker. Het heeft bijna iets van een spelprogramma. Alles loopt moeilijk en stroef, plots breng je Donald Trump als president van de VS en zeg je ' well try that now!' Het lijkt een grap van een slechte romanschrijver of comedian. Maar hier zijn we nu. We hebben globaal partnerschap nodig, akkoord. Maar de vraag was: hoe? Het enige wat we daartoe hebben, zijn de afgesproken gemeenschappelijke doelen. Zelfs al zijn ze fragiel en niet goed bekend bij het publiek, zelfs al nemen onze regerin- gen ze niet ernstig, ze zijn onze enige vaste voet op de steile berg waarvoor we staan. Het gemeenschappelijk doel – bijvoorbeeld het klimaatakkoord – ernstig nemen, leidt tot concrete vragen en zodoende ook tot oplossingen van technici zoals ingenieurs, juristen en andere experts. In die discus- sies zitten de oplossingen besloten, maar je komt er in beginsel alleen toe op voorwaar- de dat je het doel ernstig neemt, natuurlijk. Dat mankeert vandaag. Als een individu hersenschade oploopt aan de prefrontale cortex, zo weten we uit de psychologie, dan kan het niet meer vooruit plannen. Wel, we zijn een beetje als een wereld zonder pre- frontale cortex nu. De laatste jaren hebben we die functie verloren. Ik geloof dat we ze moeten herstellen. Via denktanks en uni- versiteiten, via de processen van de VN en de G20, alles wat ertoe kan dienen om een klimaatramp te vermijden. Ziet u desondanks redenen voor optimisme? Zeker. Dat ik naar België en Antwerpen kan komen, is er één van. Universiteiten zijn historisch en wereldwijd cruciaal geweest in het ontvouwen van menselijk zelfbegrip en technologische vooruitgang. Een netwerk van academici en studenten wereldwijd, bui- ten de commerciële sfeer en politiek, zijn een stuk van de oplossing. Een deel kun- nen worden van de befaamde Universiteit We zijn een beetje als een wereld zonder prefrontale cortex nu. Leading econo- mist to receive honorary de- gree The University of Antwerp will confer its honorary degrees on 29 March. In addition to four scientists, all of whom excel in their fields ( see p. 13 ), the university will also pay tribute to Jeffrey Sachs. According to The New York Times , Sachs is ‘probably the most important economist in the world’ and the evidence for this is abundant. As a young professor of eco- nomics in the early 1980s Sachs helped troubled Latin American economies combat hyper- inflation, in 1989 he steered Poland away from the planned economy of its Communist era, and in the early nineties, he met with Mikhail Gorbachev and Boris Yeltsin to advise them on transitioning to a market economy. Besides his role at Columbia University, Sachs now serves as a Special Advisor to United Nations Secretary- General António Guterres and is the driving force behind the Sustainable Development Goals. He is not particularly optimistic about the future, however: “Although we can work together, we still seem to live in an age that is completely trapped in increasing distrust. We are even at risk of global destruction.” E