MUA25

HET DUO 22 MAGAZINE UNIVERSITEIT ANTWERPEN 25.2017 ( lacht ). Met mijn Frans kon ik me nog behel- pen, hoewel het ook niet altijd evident was om te communiceren met je gastfamilie. Bij het potentiële gevaar weigerde ik te veel stil te staan. De organisatie was heel erg op de hoogte van de situatie daar en betrok ons ook enorm. We wisten ook dat we heel snel konden vertrekken als het echt nodig was. We zaten aan de grens met Rwanda, maar nooit heb ik me onveilig gevoeld. Zo’n inleefreis, ik heb dat altijd al willen doen. Beïnvloed door mama? Zeker en vast! Ik herinner me dat ik in het zesde leerjaar tien dagen vrijwilligerswerk bij een Congolese organisatie in België. Om te mogen vertrek- ken moet je trouwens door een jury gese- lecteerd worden. Onvoorbereid vertrok ik dus geenszins, maar toch word je die eerste dagen ter plekke overweldigd door alles wat je te zien krijgt. Waarom koos je in godsnaam voor Oost-Congo? Toch geen geheel risicoloze bestemming? Isabelle: Afrika sprak mij altijd al enorm aan. En eerlijk is eerlijk: de andere optie was Nicaragua en ik spreek gaan Spaans tijdens een spreekbeurt een land moest voorstellen. Ik koos natuurlijk India omdat ik wist dat mama daar geweest was. Ik had al die verhalen en al die foto’s al zo vaak gehoord en gezien. Dat is me altijd bij gebleven. En eigenlijk heeft het altijd wel in mij gezeten om op z’n manier een cultuur te ontdekken. Was mama Johanna er wat gerust in? Johanna: Door mijn eigen ervaring van lang, lang geleden had ik alle vertrouwen in de organisatie. We hadden ook een hele lijst GEMOEDSRUST “Door mijn eigen ervaring had ik alle vertrouwen in de organisatie”, zegt mama Johanna ( l .).