MUA20

HET DING 16 MAGAZINE UNIVERSITEIT ANTWERPEN 20.2016 • Raed Alobedi, erkend Irakees vluchteling • Najaar 2015 • De appel is hét handelsmerk van Kunstencentrum Vlaams Fruit • Symbool voor het vruchtbare samen- werkingsverband tussen Alobedi en Vlaams Fruit, een mix van westerse en oosterse invloeden De Appel en toneellegende Ivonne Lex die in 1969 Theater Ivonne Lex (TIL) oprichtte, dat later Het Appeltje werd. “Bij die eerste voorstellin- gen was er bijvoorbeeld altijd een diner met eten en drinken à volonté. Dat kenmerkte mijn moeder ten voeten uit. Het was haar bedoeling dat de mensen na afloop over de voorstelling napraatten en met de acteurs in dialoog gingen. Door dat kleinschalige onder- scheiden we ons in een almaar anoniemere samenleving. Het persoonlijke contact vind ik een verademing. Mensen voelen zich hier op hun gemak. De adem van de scène naar het publiek is belangrijk.” De prominent educatieve poot van Vlaams Fruit is Hermans’ verdienste. Het centrum biedt sinds 2009 heel wat jeugdvoorstellin- gen op maat aan voor middelbare scholen, geen evidente doelgroep. “Maar doordat de acteurs letterlijk vóór hun neus spelen, voe- len de leerlingen zich snel betrokken. Zo is bijvoorbeeld in april Colorblind in première gegaan, een interac- tief experiment rond (cyber)pesten voor club van taal en letteren, hebben we een fijne samenwerking: zij doen al hun activiteiten hier in ruil voor tickets van onze voorstellingen. Studenten meertalige professionele commu- nicatie hebben vorig jaar onze communicatie onder de loep genomen. Ik steek wel wat tijd in die stages en projecten, maar de return on investment is groot: ik krijg fijne mensen in mijn team die vaak nog wat blijven hangen. Hun ideeën en opmerkingen zijn verrijkend en brengen me vaak tot nieuwe inzichten. Ik geloof erg in het bundelen van krachten en het creëren van synergiën. Ik ben voor- stander van een horizontale structuur waar ieder zijn eigen verantwoordelijkheid neemt. Het leidt tot langdurige vriendschappen en werkrelaties. Graag doen we op dit elan voort, hopelijk ooit weer met iets meer financiële draagkracht.” jongeren tussen 11 en 14 jaar. Veel scholen hebben de voorstelling al besteld als start van een pesttraject.” Geluk zonder centen De kleinschaligheid van het kunstencentrum is een troef, maar brengt ook grote financiële uitdagingen met zich mee. Sinds 2014 is de overheidssteun immers afgeschaft. “We zijn nu al twee jaar zelfbedruipend, en daar ben ik wel fier op”, getuigt Hermans. “We houden de boel draaiende door onze ticketverkoop, onze vrijwilligerswerking, de educatieve poot en crowdfunding. Het is hard werken en er mag niet veel fout gaan of het bootje kantelt, maar toch hebben we zonder die financiële middelen een hecht team.” Het leiden van een theater in niet al te floris- sante tijden fnuikt haar geluk allerminst: “Ik werk 7 op 7, want er is altijd nog wel wat te doen, maar ik word echt gelukkig van dage- lijks met taal, beelden en cultuur bezig te kunnen zijn. Je moet wel een stevige artistieke gedrevenheid hebben ommet de onzekerheid om te kunnen die eigen is aan deze sector. Het zijn uitdagende tijden en we proberen de snelle veranderingen in de maatschappij ook in ons cultuurcentrum binnen te brengen.” Kruisbestuivingen Romaanse talen was voor Hermans een droomopleiding: “Ik heb er een passie voor taal en woorden aan overgehouden, en al de kennis uit mijn opleiding kon ik als drama- turge meteen in de praktijk omzetten.” Nog altijd zijn er veel kruisbestuivingen tussen onze universiteit en Vlaams Fruit. “Taal- en letterkundestudenten en studenten commu- nicatiewetenschappen lopen hier geregeld stage, en ook vanuit cultuurmanagement lopen er projecten. Met Lingua, de studenten- Mensen voelen zich hier op hun gemak. De adem van de scène naar het publiek is belangrijk. Vlaams Fruit is unique arts centre Roman Languages graduate Catrien Hermans runs Antwerp arts centre Vlaams Fruit, the organisation that leases chamber theatres Het Appeltje and Het Klokhuis. Vlaams Fruit is an open house, welcoming artists from all kinds of disciplines as well as volunteers and newcomers taking integration courses. What makes the arts centre so unique? Its quirky, innovative text-based theatre, but also its small size and its warmth – a friendly face in an increasingly anonymous society. E